Έγραψε ο Γιάννης Τσαρούχης για το Ζεϊμπέκικο: ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ - ΟΡΦΙΚΗ ΜΥΗΣΗ!

 Το 1934 είδα αληθινούς ζεϊμπέκηδες

 που μπαρκάρανε 

στη Σμύρνη, στο πλοίο που με πήγαινε

 στην Κωνσταντινούπολη.

 Πήγαινα να δω τα μωσαϊκά στην Αγία Σοφία, 

που εκείνο τον καιρό είχε ξεσκεπάσει
 ο Αμερικανός βυζαντινολόγος Ουίτμορ. 

Αυτοί οι ζεϊμπέκηδες ήταν ντυμένοι με τις παλιές 

στολές τους και έμοιαζαν πολύ μ’ αυτούς 

που είχε ζωγραφίσει ο Γύζης και ο Λύτρας. 

Ο ένας απ’ αυτούς, ως τριανταπέντε χρονών, μιλούσε

 καλά ελληνικά και μου έλεγε διάφορα πράγματα.

 Ιδίως μου μιλούσε για το πώς χόρευε ένας νεαρός 

που ήταν μαζί τους και όλο έλεγε ότι κανείς 

δεν τον φτάνει στο χορό.

 Προς το ηλιοβασίλεμα, όταν ξεκίνησε το πλοίο 

για την Πόλη, ο νεαρός χόρεψε πάνω στο κατάστρωμα.

Ήταν κοντός και χοντροκόκαλος, αλλά μόλις άρχισε 

να κινείται πραγματικά μετεμορφώθη.

 Δεν ήταν πια το ίδιο πρόσωπο. 

Την ανδρεία του, γιατί ήταν ανδρείος πολύ, 

σχεδόν άγριος, συνεπλήρωνε περίεργα ένα είδος 

ταπεινότητος και ένα είδος ευγνωμοσύνης, 

που δεν ήταν γνωστό ποιον απευθύνεται και ήταν

 σαν να ευγνωμονεί, με πολλή σεμνότητα ένα θεό, 

για το θαύμα που είναι η ζωή.

Τον συνόδευε ένα τουμπελέκι, που χτυπούσε
 ένας άλλος ζεϊμπέκης, στο μαγικό ρυθμό 9/8. (…)

 Στα βουνά της Αλβανίας, κοντά στη Φτέρα, 

άκουσα για πρώτη φορά το ζεϊμπέκικο 
που τα λόγια του αρχίζουν ως εξής: 
Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια, 

μπρος στ’ αρχοντικά σου σκαλοπάτια… 

Είχα γνωρίσει ως τότε τα τραγούδια της Ρόζας Εσκενάζη 

και ήμουν θαμώνας της στο κέντρο της οδού Δώρου 

που, πολλές φορές, πήγαινα παρέα
 με τον βυζαντινολόγο Ξυγγόπουλο, 
τον Κόντογλου και άλλοτε

 με τον Τζούλιο Καΐμη.

Μα το ζεϊμπέκικο που άκουσα στην Αλβανία ερχόταν 

από έναν άλλο κόσμο, διαφορετικό,

 που μου απεκάλυπτε μια άλλη πλευρά του ανθρώπου.

 Το ζεϊμπέκικο και τα ρεμπέτικα υπήρχαν βέβαια, ήδη 

από το 1900 και οι μεγάλοι του ρεμπέτικου 

είχαν δημιουργήσει αριστουργήματα.

 Αλλά οι αστικές προκαταλήψεις είχαν βρει έναν τρόπο

 να το αποκρύψουν, ακόμη και απ’ αυτούς 

που τους ενδιέφερε.

Όταν έφυγαν οι Γερμανοί και ήρθαν οι Εγγλέζοι 

με τους Έλληνες από τη Μέση Ανατολή, μαζί 

με το σουίνγκ άρχιζε να ανθίζει με μια νέα βλάστηση,

 και υπό νέο πνεύμα, το πανάρχαιο ζεϊμπέκικο. 

Ο κεντρικός του ναός για μας τους Αθηναίους 

ήταν το κέντρο “Ο Μάριος” σ’ ένα σπίτι της οδού Ίωνος δεύτερο πάτωμα, όπου άκουσα

 για πρώτη φορά τον Τσιτσάνη.

 Η λέξη ναός δεν είναι υπερβολή. (…)

Ο χαρακτήρας του ναού εδίδοντο και ενισχύονταν 

από την αυστηρότητα του διευθυντή που δεν επέτρεπε 

την παραμικρή σύγκρουση, πολύ περισσότερο 

το μεγάλο καβγά για παραγγελιές 

και άλλες ασήμαντες αφορμές. (…)

Παρά τους ενθουσιασμούς των ξένων επισήμων

 και ανεπισήμων, το ζεϊμπέκικο μένει κατιτί

 το ερμητικό στην ουσία του και είναι προσιτό, 

αληθινά προσιτό, μόνο σ’ αυτούς από τους Έλληνες 

που έχουν αληθινά ορφική μύηση. 

Λόγια φθαρμένα που δεν μπορούν να εκφράσουν

 την ουσία, για την οποία ο αμύητος μένει καχύποπτος.
(από τον τόμο Αγαθόν το εξομολογείσθαι, Καστανιώτης 1989)

Δικό μας σχόλιο:
 Κάποτε ο Γιάννης Τσαρούχης είχε δηλώσει πως:

Γυναίκα δεν χορεύει ζεϊμπέκικο.

Ούτε άντρας τσιφτετέλι.

Πάει τελείωσε.
Υ.Γ: Θα κλείσω, το μικρό αφιέρωμα
γι αυτόν τον αντρικό χορό με ένα βίντεο
από αλησμόνητο και σπουδαίο ηθοποιό,
Τον Νίκο Κούρκουλο που τραγουδά
μαζί με έναν άλλον μεγάλο Έλληνα.

Και λίγα λόγια για τον αντρικό αυτόν χορό:
Ο ζεϊμπέκικος, δεν διδάσκεται. 
Πως να διδάξεις ψυχή; 
Βγαίνει από μέσα σου, αβίαστα, ο ρυθμός.
Είναι αυτοσχέδιο. 
Υπακούει όμως σε ορισμένους, άγραφους, κανόνες.

Είναι αντρικός, με την έννοια της αξιοπρέπειας 
και όχι του κουτσαβακισμού.

Αντρικός, με την έννοια του βλέμματος. 
Της ψυχής............... Της λύπης.....................

Έχω δει άντρες να ξεφτιλίζονται 
και να ξεφτιλίζουν το χορό, σαν τραγικοί φασουλήδες.

Και γυναίκες να κουβαλάνε πιο πολύ μαγκιά 
από δέκα ντουζίνες «αντρών».

Έχω δει άντρες να βαρυπατούν και να ανοίγει η γη.

Έχω δει γυναίκες να χορεύουν μόνο και μόνο 
για να δείξουν ότι είναι γκόμενες.
Παρ’ όλα αυτά, το ζεϊμπέκικο είναι αντρικός χορός.

Το (ελληνικό) ζεϊμπέκικο είναι μοναχικός χορός.
 Δεν είναι «δείτε με».

Δε χορεύεις σαν τον καραγκιόζη, 
όλο το βράδυ – δήθεν βαρύμαγκα μου.

Σηκώνεσαι, χορεύεις ταπεινά 
μια μόνο φορά
αυτό που σε εκφράζει και κάθεσαι.

Το ζεϊμπέκικο είναι χαρμολύπη.
Δεν είναι κουτσοπήδημα. 
Είναι γη και -λίγο- ουρανός.

Σκύβεις, αλλά δεν είσαι σ κ υ φ τ ός.

Σκύβεις να πάρεις δύναμη από τη γη και σηκώνεσαι, 
κοιτώντας προς τον ουρανό, να την ξαναδώσεις.

Το ζεϊμπέκικο, είναι πόνος.
 Είναι φωτιά. Είναι βροχή στη στράτα.

Το ζεϊμπέκικο είναι έρωτας.
 Είναι αγάπη που κάηκε στη φλόγα.

Είναι μυσταγωγία. 
Είναι περηφάνια και συντριβή.

Υψώνεσαι και ταπεινώνεσαι.

Το ζεϊμπέκικο είναι κατάθεση μαγκιάς.

Είναι η κάφτρα του τσιγάρου που σου καίει το δάχτυλο.

Είναι το ποτήρι που θρυμματίζεται με κρότο στο πάτωμα.

Είναι το σιχτίρισμα, το ξέσπασμα, το γαμώτο.

Το ζεϊμπέκικο, είναι η ζωή: Ο κύκλος της ζωής 
και του θανάτου.

Χορεύεις γύρω από ένα νοητό κύκλο.

Που μπορεί να είναι το πηγάδι της ψυχής σου.

Μπορεί να είναι τα όρια σου.

Μπορεί να είναι ο εαυτός σου.

Είναι η ζωή που εδώ τελειώνει γιατί δεύτερη φορά 
δεν θα ξαναγαπήσεις.

Ζεϊμπέκικο, είναι η λογική σου κι η τρέλα σου. 
Είναι η απόφαση να πετάξεις τα σκεπάσματα 
και να βγεις στο δρόμο με βροχή γιατί…
...... «καλύτερα μαζί σου και τρελός».



Υ.Γ.3. Ο Γιώργος Κουτούζης που τον χορεύει στην ταινία, 
ο θρυλικός φαντάρος της «Ευδοκίας» είναι 
η πιο ηχηρή απόδειξη όσων γράφω.
 Παραμένει λεβέντης και σήμερα, αν δει κανείς 
το προφίλ του στο facebook. 
Ο Νίκος Κούρκουλος είναι επίσης ο ορισμός 
του απόλυτου αντρισμού, όταν χόρευε το ζεϊμπέκικο 
του θανάτου. 
Και ο Δημήτρης Μητροπάνος στη «Ρόζα» του.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο provocateur.gr

Ποιος δρόμος - Καζαντζίδης - Μαρινέλλα - Κούρκουλος

ΑΦ' ΟΤΟΥ ΕΓΕΝΝΗΘΗΚΑ, 1940, ΜΑΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ

Στην ετικέτα του δίσκου αναγράφεται ως συνθέτης ο Δημήτρης Καρυδάκης ή Καρυδάκιας, σύμφωνα με τη Νταίζη Σταυροπούλου (σε συνέντευξή της στον Κώστα Χατζηδουλή) πράγματι είναι δική του σύνθεση, μάλιστα η μοναδική του ηχογραφημένη. Το τραγούδι μοιάζει όμως πολύ με τραγούδι Μάρκου και πιθανόν να είναι δικό του ο οποίος και το ερμηνεύει με τη συνοδεία της Σοφίας Καρίβαλη κατά την οποία ηχογραφήθηκε στις 20/10/1940. Στιχουργός είναι ο Γιώργος Δερέμπεης. Μπουζούκι παίζει ο Σπύρος Περιστέρης. Δίσκος Parlophone B-74045. Περισότερες πληροφορίς στη σελίδα www.rebetiko.sealabs.net AF' OTOU EGENNITHIKA, MARKOS VAMVAKARIS, SOFIA KARIVALI Αφότου εγεννήθηκα, φωτιά με τριγυρίζει αν μ' έκαιγε θα γλίτωνα, μ' αυτή με βασανίζει αν μ' έκαιγε θα γλίτωνα, μ' αυτή με βασανίζει αφότου εγεννήθηκα, φωτιά με τριγυρίζει στον κόσμο αυτόν με βάσανα περνάω ο καημένος μα και σ' αυτόν τον έρωτα εβγήκα γελασμένος μα και σ' αυτόν τον έρωτα εβγήκα γελασμένος στον κόσμο αυτόν με βάσανα περνάω ο καημένος αγάπησα και νόμιζα πως θα 'βρω τη χαρά μου μα 'μένα εμεγάλωσε ο πόνος στην καρδιά μου μα 'μένα εμεγάλωσε ο πόνος στην καρδιά μου αγάπησα και νόμιζα πως θα 'βρω τη χαρά μου γι' αυτό το ρίχνω στο κρασί για να ξεχνώ λιγάκι αυτή που μου 'δινε φιλιά μα ήτανε φαρμάκι αυτή που μου 'δινε φιλιά μα ήτανε φαρμάκι γι' αυτό το ρίχνω στο κρασί για να ξεχνώ λιγάκι Κατηγορία Μουσική Άδεια Τυπική άδεια YouTube

Από τη συλλογή ΟΙ ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΕΣ 1920 -1950 Στέλιος Φουσταλιεράκης ή Φουσταλιέρης

Γεννήθηκε το 1911 στο Ρέθυμνο. Από τις μεγαλύτερες μορφές. Δημιούργησε τη δική του σχολή στην Κρητική μουσική αναδεικνύοντας το μπουλγαρί σε όργανο μελωδικό και σολίστικο. Επηρεάστηκε απ την περίοδο παραμονής του στον Πειραιά (1933-1937) όπου και συναντά τους ρεμπέτες: Μπάτη, Βαμβακάρη, Μπαγιαντέρα, Παπαιωάννου. Συνεργάστηκε με την Λαυρεντία Μπερνιδάκη, την πρώτη γυναίκα που τραγούδησε στην Κρητική δισκογραφία. Ποτέ δεν σταμάτησε, μέχρι το 1992 που πέθανε, να εξασκεί και την άλλη αγαπημένη του τέχνη αυτή του ρολογά.

Ρίτα Αμπατζή και Νίκος Καρακώστας

Ο ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΡΑΝΙΑ ΑΣΠΡΟΠΟΤΑΜΟΥ Ν.ΤΡΙΚΑΛΩΝ. ΜΕ ΤΗΝ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ ΡΙΤΑ ΑΜΠΑΤΖΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΜΕ ΑΡΙΣΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ.

α ρε Σμύρνη, μπορεί να κάηκες υπάρχεις όμως στα τραγούδια!!!

Εγώ Θέλω, Πριγκηπέσσα,

Δημοσιεύτηκε στις 19 Μαΐ 2014

Τίτλος: " Εγώ Θέλω, Πριγκηπέσσα "
Πρώτος Στίχος: " Στην Ελλάδα, Δε Μπορώ "
Σύνθεση: Τούντας Παναγιώτης / ( Τσαούς Γιοβάν
Ή Εϊτζιρίδης Γιάννης Ή Ετζιρείδης Ή Ετσεϊρίδης )
Στίχοι: Τούντας Παναγιώτης / ( Τσαούς Γιοβάν
Ή Εϊτζιρίδης Γιάννης Ή Ετζιρείδης Ή Ετσεϊρίδης )
Ερμηνεία: Περπινιάδης Στυλιανός Ή Στελλάκης
Τόπος / Έτος: Αθήνα / 1936
Δίσκος: His Master's Voice Ελλάδος AO - 2319 / OGA - 377.
Χορός / Ρυθμός: Χασάπικος

Στην Ελλάδα, Δε Μπορώ,
Μια Γυναίκα Για Να (Έ)'βρω,
Έχει Όμορφες, Πολλές,
Μα (Εί)'ναι Μάνα Μου, Φτωχ(ι)ές,

Εγώ Θέλω, Πριγκηπέσσα,
Από Το Μαρόκο, Μέσα,
Να (Έ)'χει Λύρα, Με Ουρά,
Να Γυναίκα, Μια Φορά,

(Ε)πέρ(υ)σι, Πέρασε Από (Ε)'δώ,
Κι Έψαχνε Να (Έ)'βρεί, Γαμπρό,
Χωρίς Να Το Ξέρω Εγώ,
Μάνα Μου, Να Σε (Ε)'χαρώ,

Μ'(ε) Είδε, Κάτω Στο Πειραία,
Στου Τσελέπη, Με Παρέα,
Και Από Τότε, Μ'(ε) Αγαπά,
Και Μου Στέλνει Και Λεφτά,

Θα Με Κάνει, Βασιλιά,
Πέρα (Ε)'κεί, Στην Αραπιά
Κι Όλα Της, Θα Τα (Έ)'χω Εγώ,
Μάνα Μου, Να Σε (Ε)'χαρώ,

Δεκαοχτώ Βαγόνια, Λύρες,
Κοκαΐνες Και Νταμίρες,
Κάθε Είδους, Αργιλέ,
Με Διαμάντια Όλο, Ντουμπλέ,

Θα Μου Πάρει, Μπαγλαμά,
Φίλντισι Και Μάλαμα,
Κι Ό,τι Άλλο Θέλω Εγώ,
Μάνα Μου, Να Σε (Ε)'χαρώ,

Πεντακόσ(ι)οι Δερβισάδες,
Θα Μας Φτιά(χ)νουν, Τους Λουλάδες,
Να Φουμάρουμε Γλυκά,
Στον Χρυσό Μας, Τον Οντά,

Εγώ Θέλω, Πριγκηπέσσα,
Από Το Μαρόκο, Μέσα,
Να (Ε)'χει Λύρα, Με Ουρά,
Να Γυναίκα, Μια Φορά._

• Κατηγορία

  • Μουσική

• Άδεια

  • Τυπική άδεια YouTube

Ένας μάγκας στον τεκέ μου τσάκισε τον άργιλε μου
Πέταξε και το καλάμι και με άφησε χαρμάνη Έσπασε τον μπαγλαμά μου, που τον είχα συντροφιά μου Μου περνούσαν οι καημοί μου και οι αναστεναγμοί μου Μάγκα, θα σε ξεφτιλίσω και το αίμα σου θα χύσω Με αυτό που μου 'χεις κάνει και με άφησες χαρμάνη Άρπα, Νώντα, το μαχαίρι, δώσε μου το, ρε, στο χέρι Για τον μάγκα θα τσακίσω και εδώ θα ξεψυχήσω

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ χασάπικο του Γιοβάν Τσαούς. Ηχογραφήθηκε το 1936, παίζει η ορχήστρα του.

Γιοβάν Τσαούς,αξεπέραστος.όταν έπαιζε όσοι ήταν μπροστά άφηναν από σεβασμό τα όργανά τους.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΓΕΝΙΤΣΑΡΗΣ

να το παιζει ο μπαρμπας μου στην βεράντα της πολυκατοικίας του (92) ετων και να βγαινουν τα γεροντια από της γυρω πολυκατοικίες και να σφυρίζουν...ανατριχίλα.....παλιός ρεμπέτης (με τρίχορδο που μου το έκανε δώρο) στην πάτρα και στον πειραιά ηταν η κομπανία τους.

Zεϊμπέκικο του Στέλιου Κερομύτη. Το ερμηνεύει ο ίδιος. Ηχογραφήθηκε το 1937

Στοιχεία Ιστορίας του ρεμπέτικου τραγουδιού

Πειραιάς Στο κέντρο ο Μπάτης, διακρίνονται ο Γ. Παπαϊωάννου, ο Στράτος Παγιουμτζής 

γράφει ο Γεώργιος Μ. Ζησιμόπουλος
                     Ι. ΣΤΙΧΟΙ

Αξιοπαρατήρητο είναι ότι στους στίχους του Ρεμπέτικου παρά το ότι στις αρχικές τουλάχιστον φάσεις της διαμόρφωσης του οι άνθρωποι που ασχολήθηκαν με αυτό δεν είχαν σχολική παιδεία, δεν παρατηρούνται σφάλματα. Το νόημα δίνεται με σαφήνεια, χωρίς ακροβατισμούς, χάσματα, και συντακτικά λάθη. Την απάντηση θα την χαρακτηρίζαμε απλή: Οι στίχοι του πατούν στέρεα στη Δημοτική παράδοση της οποίας υπήρξαν συνέχεια στον αστικό χώρο. Στα πρώτα τραγούδια του είδους έχουν ενσωματωθεί αυτούσιοι στίχοι από το δημοτικό τραγούδι. Σε πολλά τραγούδια για παράδειγμα του Μάρκου Βαμβακάρη συναντάμε στίχους όπως «ο βράχος ο ξερόβραχος λίγο νεράκι στάζει μα η δική σου η καρδιά μήτε του βράχου μοιάζει» ή «ψηλά τη χτίζεις τη φωλιά και θα λυγίσει ο κλώνος και θα σου φύγει το πουλί και θα σου μείνει ο πόνος».,

Μ.Ασία

Τα ταμπαχανιώτικα......ΦΟΥΣΤΑΛΙΕΡΗΣ- Ο «ρεμπέτης» της Κρήτης

Μοναχικός ταξιδιώτης στον μεγάλο μπαξέ της κρητικής μουσικής παράδοσης είναι ο Στέλιος Φουσταλιεράκης (Φουσταλιέρης). Μεγάλωσε με μικρασιάτικα τραγούδια, έγινε δεξιοτέχνης στο μπουλγαρί, έπαιξε με τους Κρητικούς μαστόρους της μουσικής αλλά -μοναδική περίπτωση- ταίριαξε και με τους μεγάλους ρεμπέτες. Ο απόηχος της μουσικής του παραμένει ζωντανός, παρότι πολλοί πήραν τα τραγούδια του δανεικά και… αγύριστα.Ο Στέλιος Φουσταλιεράκης γεννιέται το 1911 στο Ρέθυμνο. Παίρνει το όνομα του πατέρα του, που δεν γνώρισε αφού σκοτώθηκε σε δυστύχημα όταν η μητέρα του, Κυριακούλα, ήταν πέντε μηνών έγκυος. Πηγαίνει στο νυχτερινό σχολείο ως τα 11, στην τρίτη δημοτικού, κ’ ύστερα αρχίζει τη μαθητεία του στην τέχνη του ρολογά. Αυτό θα είναι και το «κανονικό» του επάγγελμα. Η αγάπη του, όμως, για τη μουσική ξυπνάει πολύ νωρίς και με το πρώτο του μισθό, δυο χρόνια αργότερα, αγοράζει ένα μπουλγαρί που είχε ξεμείνει σε κάποια ταβέρνα. «Εκείνη την εποχή το Ρέθυμνο ήταν γεμάτο από μπουλγαριά. Κάθε ταβέρνα είχε κι από ένα. Εκεί πήρα τα πρώτα μου ακούσματα. Έβλεπα τους άλλους που παίζανε και -στο λόγο της αντρικής μου τιμής- έκλαιγα!» Θείος του ήταν ένας ξακουστός λυράρης, ο «Καρεκλάς».

Ρεμπέτικα τραγούδια για τον πόλεμο του 1940. Rembetika songs about the war of 1940

O Μάρκος Βαμβακάρης και ο Παναγιώτης Τούντας έγραψαν τα περισσότερα τραγούδια για τον πόλεμο του 1940.Ο πόλεμος του 1940 είναι μελωδικά συνυφασμένος, όπως όλοι γνωρίζουμε, με την φωνή και τα τραγούδια της Σοφίας Βέμπο. Η «τραγουδίστρια της νίκης» με τις ερμηνείες της κρατούσε υψηλό το εθνικό φρόνημα και διατράνωνε την πίστη για την τελική δικαίωση.

Επίκαιροι στίχοι, συχνά με σκωπτική διάθεση για τον εχθρό, πάνω σε παλιότερες ή νέες μελωδίες δημιούργησαν τα χιλιοτραγουδισμένα λαϊκά εμβατήρια του έπους, που ακούγονται με την ίδια διάθεση ως σήμερα.

Μέσα στο 1941 έφυγε από την ζωή ο Ανέστος Δελιάς ή Ανεστάκι ή Αρτέμης: Ο Δελιάς γεννήθηκε στην Σμύρνη το 1912. Ο πατέρας του ήταν περίφημος μουσικός. Ο Δελιάς ήρθε στην Αθήνα μετά το 1922 και εμφανίστηκε το 1928 παίζοντας κιθάρα, ενώ μετά το 1930 άρχισε να παίζει μπουζούκι. Μαζί με τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Στράτο Παγιουμτζή και τον Γιώργο Μπάτη συγκρότησαν την θρυλική ´Τετράδα του Πειραιώς´, την πρώτη δηλαδή ρεμπέτικη κομπανία με μπουζούκια που εμφανίστηκε το 1934, στου Σαραντόπουλου, στην Ανάσταση του Πειραιά. Ο Δελιάς ήταν πολύ αγαπητός. Στην ζωή του μοιραίο ρόλο έπαιξε μια πόρνη, η οποία τον έριξε στην πρέζα. Η ίδια πέθανε στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

ζεϊμπέκικο του Ε. Παπάζογλου. Ερμηνεύει η Ρίτα Αμπατζή. Ηχογραφήθηκε το 1935.

Σύνθεση του Σπύρου Περιστέρη

το "μπιλαντέρι" από το τουρκικό "bilader" (στη τούρκικα της Σμύρνης) ή "birader" γενικότερα πάει να πει "αδελφός" και συνδέεται ετυμολογικά με τα brother (αγγ.) και bruder (γερμ.) κτλ κτλ Η μελωδία στηρίζεται στο "Ραστ του Τεκέ" που έπαιξε ο Τζακ Γρηγορίου στην Αμερική και πιθανώς υπήρχε ως παραδοσιακή μελωδία.Απτάλικο, αριστούργημα του Σπύρου Περιστέρη με τον Σμυρνιό τραγουδιστή Ζαχαρία Κασσιμάτη. Όντως η μουσική ακολουθεί την μελωδική γραμμή του "Ραστ του Τεκέ" του Τζακ Γρηγορίου που είχε κυκλοφορήσει νωρίτερα.Αυτό όμως σημαίνει ότι και το "Ραστ του Τεκέ" είναι μάλλον παραδοσιακής προέλευσης. Εκπλήκτικη στα Μπελεντέρια είναι επίσης η κιθάρα.Γνωρίζει κανείς ποιός ακκομπανιάρει σε αυτό το αριστούργημα τους Κασσιμάτη,Περιστέρη;Υποπτεύομαι πως είναι ο Σκαρπέλης;

Για σένα μαυρομάτα - Παγιουμτζής Ρούκουνας Περιστέρης

Κάθε βραδάκι τραγουδώ για σένανε τσαχπίνα

για σένα μαυρομάτα μου ναζιάρα μου μπομπίνα.

Για σένα μαυρομάτα μου ναζιάρα μου μπομπίνα
κάθε βραδάκι τραγουδώ σκληρό καρδί τσαχπίνα.

Τα μάτια σου τα φρύδια σου κι αυτά σου τα χειλάκια
Με βάζουνε καθημερνώς σε χίλια δυο μεράκια.

(Στράτος:) - Γεια σου Σαμιωτάκι!
(Ρούκουνας:) - Γεια σου Στράτο!

Μα εσύ μου λες πως δε με θες γιατί είμαι αλανιάρης
και μου χτυπάς κατάμουτρα πως πλούσιο θα πάρεις.

(Στράτος:)- Γεια σου Σπύρο μου (Περιστέερη) με το μπουζουκάκι σου!

Κορόιδο είσαι μάθε το κορόιδο με τα ούλα
αφού πουλάς τέτοια καρδιά για πλούσια σακούλα.

Κι αν είμαι αλάνης έχω εγώ τα πλούτη στην καρδιά μου
και για παλάτια με χρυσά έχω στην αγκαλιά μου.

(Στράτος:)- Ώπα, άιντε ωχ ωχ ωχ

• Κατηγορία

  • Μουσική

• Άδεια

  • Τυπική άδεια YouTube

Νίκος Μάθεσης (Τρελάκιας)

Να πώς έφερα τα μπουζούκια στην σημερινή δόξα. Νίκος Μάθεσης

Γιά την ανάρτηση : ΝΙΚΟΣ

Να πώς έφερα τα μπουζούκια στην σημερινή δόξα προ 35ετίας απ τα καταγώγια του Πειραιώς.Νίκος Μάθεσης, Απομνημονεύματα (Ιανουάριος 1969)...… παρ όλο που μου άρεσαν τα γράματα και η ζωγραφηκή ο Πατέρας μου με έβγαλεν απ το σχολείον και με πήρε μαζή του στην Αγορά λέγωντας μου, εδώ είνε το ψωμί οι Ζωγράφοι πηνάνε!Ναι, εν μέρει είχε δίκιο διότι και τώρα τα ίδια συνβένουν με τους Ζωγράφους μετά τον θάνατονμιανού Καλού Ζωγράφου τα έργα του που έχουν πολλυθή αντής πινακίου φακής Κωστήζουν ολόκληρες περιουσίες, παρ όλα αυτά ακώμη και τώρα όπωτε ευκερώ καταπιάνωμε με την ζωγραφικήν και τα σκίτσα, είνε το χόμπι μου η Αγάπη μου παρ όλα όπου απ το σχολειόν και με αγάπη προς την ζωγραφικήν εβρέθηκα στην ψαραγοράν!!!

Το -1922- μέσα σε μια βαβιλωνία κακοπιών, που το λόγω είχε το δίκοπο μαχαίρι για ψύλλου πήδημα, χασάπιδες, μανάβιδες, ψαρράδες, Βαρκάριδες, αμαξάδες, χασισοπότες και Νταήδες.Ονοιρευώμουνα Παράδεισον και βρέθηκα στην Κόλαση:

ΜΑΥΡΟΙ ΤΟΤΕ ΜΑΥΡΙΛΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ. ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΑΡΚΟ ΜΕ ΤΙΣ ΣΤΙΧΑΡΕΣ ΣΟΥ!!

Τεκέδες και τεκετζήδες

Στα συνοικιακά καφενεία, τα καταγώγια και τους τεκέδες του Πειραιά χτυπούσε τις τρεις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα η καρδιά του ρεμπέτικου.Αφηγείται ο Νίκος Μάθεσης:

Τότες ο Πειραιάς ήταν πολύ άγριος…. Παράγκες, τεκέδες, εμπόριο ναρκωτικών στο φόρτε, μπουρδέλα, αγαπητικοί, κακοποιοί, λαθρέμποροι, μάγκες, νταήδες, μπερμπάντηδες, πρεζάκηδες, χασικλήδες, μαχαιροβγάλτες, σκυλόμαγκες, ντερβισόπαιδα, αποφάγια μάγκες…. Όσο για ντεκέδες από την Πειραϊκή, Παναγίτσα, Άγιο Νείλο, Γύφτικα, στο Χατζηκυρειάκειο, στην Τρούμπα και όσο πιο πέρα πήγαινες, Άγιο Διονύση, εκεί φουμάρανε στο δρόμο. …, σε κάθε καταγώγιο και σε κάθε καφενείο έπρεπε να είναι κρεμασμένα 3-4 μπουζούκια και μπαγλαμάδες για το σκυλολόι (πελάτες) που εσύχναζαν μέσα, όχι όμως στα κεντρικά, μόνον στα συνοικιακά. Διότι για να είχες τότε καφενείο, έπρεπε να ήσουν μούτρο, δηλαδή να ήσουν του κουρμπετιού και να είχες εγκληματίσει απαραιτήτως.

Είναι «Η κλωστηρού» το ωραιότερο ρεμπέτικο του Μάρκου Βαμβακάρη;

Η κλωστηρού Πότε με(ς) τα κίτρινα ντυμένη σε κοιτάζω το λυγερό σου το κορμί κάθουμαι και θαυμάζω που μέρα νύχτα δε βγαίνεις απ’ το νου μου αχ μαυρομάτα μου τσαχπίνα κλωστηρού μου που μέρα νύχτα δε βγαίνεις απ’ το νου μου αχ μαυρομάτα μου τσαχπίνα κλωστηρού μου Κόκκινα σα βάλεις αδερφούλα πώς ήθελα να σ’ έβρισκα (σε) μέρος που να ’χει ζούλα μπλε όταν φορέσεις πώς μ’ αρέσεις με την καρδιά μου κλωστηρού μου έχεις δέσει μπλε όταν φορέσεις πώς μ’ αρέσεις και την καρδιά μου κλωστηρού μου έχεις δέσει Πότε με τα κίτρινα ντυμένη σε κοιτάζω το λυγερό σου το κορμί κάθουμαι και θαυμάζω που μέρα νύχτα δε βγαίνεις απ’ το νου μου αχ μαυρομάτα μου τσαχπίνα κλωστηρού μου που μέρα νύχτα δε βγαίνεις απ’ το νου μου αχ μαυρομάτα μου τσαχπίνα κλωστηρού μου Κόκκινα σαν βάλεις αδερφούλα πώς ήθελα να σ’ έβρισκα (σε) μέρος που να ’χει ζούλα μπλε όταν φορέσεις πως μ’ αρέσεις και την καρδιά μου κλωστηρού μου έχεις δέσει μπλε όταν φορέσεις πώς μ’ αρέσεις και την καρδιά μου κλωστηρού μου έχεις δέσει Πηγή: www.lifo.gr

Ο Απτάλικος καρσιλαμάς

Στο βίντεο αυτο πιστοποιείται απο Μυτηληνιούς, ότι ο λεγόμενος Απτάλικος ζεϊμπέκικος, είναι καρσιλαμάς, άρα όχι ζεϊμπέκικος. Βέβαια ομοιάζει με το ζεϊμπέκικο στα βήματα, αλλά όπως επιμένουν οι ντόπιοι Μυτηληνιοί, είναι αντικρυστός, που χορεύεται απο δύο. Δεν λένε αν οι δύο αυτοί είναι αντρες ή γυναίκες ή άντρας- γυναίκα, αλλά μάλλον υπονοείται ότι είναι αντρικός καθαρά χορός.

"Απτάλικος σαν 'ν δυό ειν' καλα

μετά (με πολλούς)... δεν έχει κάνα χάζι..."

Υπάρχει βέβαια και η υπόθεση ότι είναι ζεϊμπέκικος- αντικρυστός άρα ζεϊμπέκικος-καρσιλαμάς και λόγω της μελωδίας, Απτάλικος- καρσιλαμάς.  Λίγο μαθηματική αυτη η απόδειξη, αλλά αναμένουμε να τα τεκμηριώσουμε όλα αυτά.Εχει γίνει επίσης σε ιντερνετικό φόρουμ εκτενής κουβέντα αν οποιοδήποτε ζεϊμπέκικο που μπαίνει στο (7) είναι απτάλικο. Η θέση μου είναι ότι υπάρχουν αργά ζεϊμπέκικα που μπαίνουν στο (7), όπως η "Πέργαμος", "Τα ούλα σου" κ.ο.κ που δεν είναι και δε λέγονται ασφαλώς "Απτάλικα"... οπότε άποψη μου ήταν ότι τα γρήγορα ζείμπέκικα λέγονται Απτάλικα. Ούτε αυτο όμως πρέπει νάναι σωστό... πιθανόν τα γρήγορα ζεϊμπέκικα που μπαίνουν στο 7 και προσομοιάζουν το "Απτάλικο".Εδω να πούμε ότι και ο μπάλος με το συρτό, στα νησιά, είναι παρεμφερείς ρυθμικά, όμως κάποιες μελωδίες είναι Μπάλοι (Αρμενάκι, Μάτια σαν και τα δικά σου, Σμυρνέϊκος μπάλος κ.α.) άρα αντικρυστοί και άλλες μελωδίες είναι συρτοί (Με κοτσάκια φανερώνω, Ντάρι ντάρι, Στο παραθύρι μπρόβαλε κ.α.) και χορεύονται κυκλικά.Οι κρητικοί μουσικοί δεν το γνωρίζουν αυτο και τα λένε όλα τα νησιώτικα "Μπάλους". Χαριτολογώντας ορισμένοι λένε μάλιστα : "Πάμε ένα μπα(ρρ)άκι.."Αλλο μπέρδεμα γίνεται με την ονομασία του Απτάλικου. Κάποιοι λένε πως προέρχεται απο την πόλη "Αττάλεια" και άλλοι απο τη λέξη "Απτάλης" που σημαίνει χαζός ή κάτι τέτοιο.Δεδομένου ότι ο χορός υπάρχει και στην Κύπρο, με ελαφρώς παραλλαγμένη μελωδία, δείχνει ότι ήταν εύκολο να διαδοθεί, αφου η Αττάλεια γειτνιάζει με την Κύπρο ! Το βίντεο δείχνει ένα ακόμα ζεϊμπέκικο, να το χορεύουν δύο χορευτές όχι όμως με φιγούρες "ντουέτου" αλλά μόνος του ο καθένας και το πολυ γνωστό τραγούδι του Ευαγ.Παπάζογλου "Τα λεμονάδικα" να το χορεύει πάλι σαν ζεϊμπέκικο, ένας χορευτής.Επίσης στα σχόλια του βίντεο, αναφέρεται ότι είναι δουλειά κάποιας Πατρινιάς... "Φωτεινάρας" (παρ'ολο που το δείχνει η ΕΤ 3), αναφέροντας για "αρχειοθήκη", κολακεύοντας την. Ευχής έργο να μάθουμε περισσότερα για αυτην και το έργο της !!Επίσης ο "Απτάλικος¨" υπάρχει και στη Μικρά Ασία, όπου οι Τούρκοι τον ονομάζουν Aptal havasi. Περισσότερα ομως για τα Τούρκικα ζεϊμπέκικα, προσεχώς, αφου υπάρχουν οι υπομνήσεις φίλου του Ρεμπέτ καφέ απο πέρσυ...

Απτάλικος, Γιουρούκικος, Νταβάρικος, Αϊδίνικος

Έφυγε από τη ζωή ο ρεμπέτης Μπάμπης Γκολές

Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 68 ετών ο τραγουδιστής Μπάμπης Γκολές, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της αναβίωσης του ρεμπέτικου..Ο Μπάμπης Γκολές αποτέλεσε το συνδετικό κρίκο μεταξύ του παλιού κλασικού ρεμπέτικου και του μεταγενέστερου λαϊκού τραγουδιού. Γεννήθηκε το 1947 στη συνοικία Ταμπάχανα της Πάτρας. Ηταν αυτοδίδακτος μουσικός και ξεκίνησε να παίζει κιθάρα και ούτι από την ηλικία των 8 ετών, ενώ από την ηλικία των 12 και μπουζούκι. Είχε βαθιά γνώση του ρεπερτορίου των δίσκων των 78 στροφών και επανέφερε πολλά ξεχασμένα τραγούδια από ένα ευρύτερο φάσμα που περιείχε, εκτός από τα διάφορα είδη του ρεμπέτικου, την καντάδα και το δημοτικό τραγούδι, τα οποία είχαν ηχογραφηθεί σε λιγοστούς τέτοιους δίσκους και είχαν χαθεί με το πέρασμα των χρόνων.Το 1964 έκανε την πρώτη επαγγελματική του εμφάνιση σε καφενείο στην συνοικία του Ταραμπούρα στην Πάτρα. Στις αρχές τις δεκαετίας του 1980 συνυπήρξε με το συγκρότημα "Τα παιδιά από την Πάτρα" στα πρώτα βήματα τους στον χώρο της μουσικής, στο νυχτερινό κέντρο «Χάραμα» των αδελφών Οικονόμου που βρισκόταν στην περιοχή της Οβρυάς. Το 1982 κυκλοφόρησε η πρώτη δισκογραφική του δουλειά, με την ονομασία "Τσάρκα στα παλιά".Η δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι και η μοναδική του εκφραστική απόδοση πλούτισαν την μουσική του πορεία με 25 δίσκους. Είχε ηχογραφήσει συνολικά περίπου 300 παλιά και νέα τραγούδια.

http://www.zougla.gr/politismos/article/efige-apo-ti-zoi-o-rempetis-mpampis-goles